do Bełchatowa na spektakl przygotowany przez Katolicki Teatr Edukacji – na II cz. „Dziadów”. Dla ósmoklasistów było to przypomnienie omówionego już dzieła Mickiewicza,

a siódmoklasistom rozjaśniło się w głowie, bo lektura przed nimi – przynajmniej taką mamy nadzieję.

To, że Mickiewicza i to że „stare” wcale nie oznacza, że nieaktualne i nudne. Wręcz przeciwnie. Dzieło, które rzeczywiście nie należy do najmłodszych, jest nośnikiem ponadczasowych prawd, uniwersalnych myśli. Jakże często zapominamy, że życie jest kruche, ulotne, że nie żyje się „na próbę” i równie często zapominamy, że zawsze i wszędzie trzeba być po prostu CZŁOWIEKIEM. Życie oparte tylko i wyłącznie na „słodyczy”, drwienie

z ludzkich uczuć, emocji, brak empatii i zadufanie spowodują, że skończymy jak te duchy przywołane w klasyku Mickiewicza.

Bądźmy zatem uważni i otwarci na innych, a na pewno unikniemy losu mickiewiczowskich bohaterów. Wierzymy, iż uczniowie, którzy mieli możliwość obejrzenia spektaklu, zapamiętają usłyszane przestrogi i wezmą je sobie do serca.